Mount Rainier swoją sylwetkę dominującą ponad Górami Kaskadowymi ozdabia północno-zachodni zakątek Stanów Zjednoczonych. Dla mieszkańców Seattle stanowi wręcz przedmiot dumy.

Położenie geograficzne i klimat

Park narodowy Mount Rainier znajduje się w Górach Kaskadowych w zachodniej części stanu Waszyngton, zajmując 953 km2 powierzchni (235,404 akry). Wulkan Mount Rainier - stanowiący centrum Parku - jest tak potężny, że tworzy własną aurę, chociaż pozostaje pod wpływem klimatu morskiego strefy umiarkowanej. Wielkość góry wpływa na zróżnicowanie temperatur w zależności od wysokości. Dla przykładu dolinę Paradise cechuje długa i mroźna zima, śnieg topnieje dopiero pod koniec czerwca. Lato jest ciepłe o zmiennej pogodzie. Błękitne niebo potrafi w ciągu godziny pokryć się chmurami, może spaść deszcz, a po nim zawisnąć mgła. Na szczycie i przy lodowcach jest chłodno nawet w lecie. Z racji dominacji zachodniego wiatru zaznacza się duża różnica między zachodnimi a wschodnimi zboczami: część zawietrzna ma ładniejszą pogodą.

Komunikacja

Najlepsze połączenie drogowe oferuje biegnąca przez Seattle i Tacoma autostrada międzystanowa I-5 z lokalną drogą 410. Mount Rainier znajduje się 130 km (80 mil) od Seattle. Odległość z Parku do Chicago wynosi 3463 km (2152 mile), do Nowego Jorku - 4786 km (2974 mile). Do parku narodowego Mt. Rainier prowadzi 5 wjazdów: Mowich Lake (szosa nr 165), Carbon River, White River (od szosy nr 410), Stevens Canyon (szosa 123) oraz Nisqually Entrance (droga 706). Trzy ostatnie mają największe znaczenie, z najładniejszymi widokami. Najlepsze połączenia lotnicze oferują porty w Seattle i Portland (Oregon).

Park jest otwarty cały rok, chociaż ośrodki informacji turystycznej są czynne od maja do października. Niektóre drogi mogą być zimą zasypane śniegiem i nieprzejezdne. Informacja drogowa: tel. (360) 569-2211.

Najlepsza pora na zwiedzanie

Na wizytę w Parku najbardziej nadają się miesiące letnie, w szczególności lipiec i sierpień. Wszystkie szlaki są otwarte, prawie pozbawione śniegu, pogoda zazwyczaj dopisuje, a kwitnienie kwiatów sięga zenitu. Bliskość dużej metropolii Seattle/Tacoma wpływa na wzmożony ruch samochodowy podczas weekendów, lepiej więc korzystać ze względnego spokoju w środku tygodnia.

Zarys geologiczno-historyczny

   Mt.Rainier - podobnie jak i inne wulkany łańcucha Gór Kaskadowych - jest stosunkowo młody, geologowie oceniają jego wiek na około pół miliona lat. Dzisiejszy wygląd góry zawdzięczamy licznym erupcjom, które z biegiem czasu budowały ogromne, stożkowe wzniesienie o obecnej wysokości 4392 m npm (14,411 stóp). Dwie potężne erupcje, które odstrzeliły wierzchołek i uformowały kratery na szczycie miały miejsce 5800 i 2500 lat temu. Mt. Rainier prawdopodobnie wybuchał kilka razy nawet w XIX wieku. Nie ma co prawda świadków, lecz w słojach drzew pozostały utrwalone zmiany przyrostu po erupcjach.

Pierwszym Europejczykiem, który ujrzał wielką górę był angielski kapitan George Vancouver, płynący w 1792 r. wzdłuż wybrzeży Pacyfiku. Przyjaciel kapitana - Peter Rainier – użyczył wulkanowi swojego nazwiska, aczkolwiek przez długie lata posługiwano się nazwą Tahoma z języka Indian Yakama i Nisqually. W 1833 r. James Longmire natrafił na źródła mineralne w pobliżu obecnego wjazdu Nisqually Entrance. Zbudował hotel, który promując wycieczki w okolice wulkanu spopularyzował rejon, przyczyniając się do powstania idei objęcia ochroną całego masywu. Mount Rainier uzyskał status parku narodowego w 1899 roku.

Pierwszym Europejczykiem, który ujrzał wielką górę był angielski kapitan George Vancouver, płynący w 1792 r. wzdłuż wybrzeży Pacyfiku. Przyjaciel kapitana - Peter Rainier – użyczył wulkanowi swojego nazwiska, aczkolwiek przez długie lata posługiwano się nazwą Tahoma z języka Indian Yakama i Nisqually. W 1833 r. James Longmire natrafił na źródła mineralne w pobliżu obecnego wjazdu Nisqually Entrance. Zbudował hotel, który promując wycieczki w okolice wulkanu spopularyzował rejon, przyczyniając się do powstania idei objęcia ochroną całego masywu. Mount Rainier uzyskał status parku narodowego w 1899 roku.

Największe atrakcje

Mount Rainier swoją sylwetkę dominującą ponad Górami Kaskadowymi ozdabia północno-zachodni zakątek Stanów Zjednoczonych. Dla mieszkańców Seattle stanowi wręcz przedmiot dumy. Pomimo, że sama góra jest centralnym obiektem Parku, nie jest bynajmniej jedyną jego atrakcją. Masyw oferuje trzy różne oblicza, każde inne, każde pełne swoistego piękna. Na pierwszym miejscu wymieniłbym trasy dla pieszych wiodące wśród nagich, skalnych zboczy do ścian lodowców. Kolejny, odmienny świat odsłaniają przed nami ścieżki wiodące w alpejskiej scenerii pośród łąk z nieprawdopodobną ilością przeróżnych kwiatów. Trzecim “przebojem“ jest wspaniały las, z wielkimi cedrami i jodłami, szemrzącymi strumieniami o krystalicznej wodzie i malowniczymi wodospadami na okrasę. Na zwiedzanie Parku potrzebujemy więc trzy pełne dni, każdy poświęcony na zaliczenie jednej z tras biegnących przez wymienione obszar.

Szlaki do lodowców

Najłatwiejsza trasa - 2 do 3 godzin - wiedzie z Paradise do ściany lodowego jęzora Nisqually Glacier. Inne ścieżki biegną wschodnią częścią doliny Paradise, do lodowca Paradise-Stevens i pola lodowego Muir Snowfield. Wokół Mount Rainier biegnie okrężny szlak Wonderland Trail, dochodzący w wielu miejscach pod lodowce: Carbon Glacier, Winthrop Glacier, Fryingpan Glacier a także Tahoma Glacier.

 Szlaki pośród łąk i lasów

Dolina Paradise oferuje kilka kilometrów łatwych tras pomiędzy drzewami i wœród hal. Ta najpopularniejsza część Parku zawdzięcza swoją nazwę okrzykowi Marthy Longmire Raj, gdy ujrzała po raz pierwszy panoramę łąki z tysiącami kwiatów, ukoronowanej lodową czapą błyszczącego w słońcu szczytu Mt. Rainier. Podobne w charakterze szlaki zaczynają się w okolicy Sunrise Visitor Center. Wzmiankowany Wonderland Trail przebiega zarówno w lesie jak i po łąkach, natomiast ścieżki prowadzące z Ohanapecosh, Mowich Lake i Ipsut Creek dają nam poczucie zagubienia w gęstym, pierwotnym lesie.

Mount Rainier nie jest zwyczajną górą, jest fantastycznym tłem do wielkich przeżyć; wspaniałe chwile, gdy na ścieżkę znienacka wybiegnie świstak, gdy w śniegu dostrzeżemy odciski łap niedźwiedzia, kiedy ujrzymy łąkę dosłownie płonącą od kwiatów, a tuż przed zachodem słońca, zlodowacony szczyt jaśnieje szkarłatem.

Sposób zwiedzania Parku uzależniony jest od dyspozycji czasem. Jeżeli mamy tylko 1 dzień polecam poranny wyjazd do Sunrise, gdyż wschodnie stoki góry posiadają wtedy najlepsze oświetlenie. Po krótkiej sesji zdjęciowej proponuję przejazd przez Stevens Canyon do doliny Paradise, wartej spędzenia tam reszty dnia, aż do zmierzchu. Są tutaj liczne ścieżki, każdy może wybrać trasę odpowiednią do chęci i możliwości. Osobiście preferuję 8 km Skyline Trail, szlak od parkingu przy Paradise Inn przez Alta Vista do Panorama Point, zabierający około 5 godzin. Podczas każdej pogody od południowej strony widać na horyzoncie ośnieżone szczyty pozostałych wulkanów: Mount St.Helens, Mt.Adams i Mt.Hood w Oregonie.

Mając dla siebie 2 dni, warto odbyć trasę jak opisywałem w minionym tygodniu, spędzając jednak więcej czasu w Sunrise i Paradise. Można wtedy przedłużyć spacer o wschodnie partie doliny, schodząc obok wodospadu Sluiskin.

Szczęśliwcy z większymi możliwościami powinni rozważyć trzeciego dnia spacer po lesie, np. wzdłuż okrążającego górę szlaku Wonderland Trail, z Longmire do Mt.Ararat. Warto też pojechać do rzadko odwiedzanego, płn.-zach. fragmentu Parku, z dziewiczymi lasami, uroczymi jeziorami i zupełnie odmienną perspektywą Mt. Rainiera.

Informacja, noclegi, rezerwacje, ważne telefony

Obsługa turystów - pomimo, że sezonowa - jest świetnie zorganizowana, z czterema dużymi ośrodkami informacyjnymi i kilkoma mniejszymi budynkami strażników (ranger station) w Nisqually, Cougar Rock, Paradise, Lake George, Sunset Park, Mowich Lake, Carbon River, Ipsut Creek, Redstone Peak, Mineral Mountain i White River. Wysoko na lodowcu znajdują się schroniska Camp Muir i Camp Shurman. Największe, leżące obok szosy centra to: Henry Jackson Visitor Center w dolinie Paradise, Sunrise Visitor Center, Ohanapecosh i Longmire, gdzie mieści się też interesujące muzeum.

Informacja telefoniczna: (360) 569-2211, adres do korespondencji: Mt.Rainier National Park Headquarters, Tahoma Woods, Star Route, Ashford, Washington 98304. Strona internetowa: http://www.nps.gov/mora/index.htm

Na terenie Parku są dwa hotele: Paradise Inn oraz National Park Inn, oba pod tel. (360) 569-2275.

Poza obszarem parku narodowego mamy do dyspozycji kilkanaście moteli w pobliskich miasteczkach Ashford i Packwood: Nisqually Lodge, Ashford, tel. (360) 569-8804. Alexander’s, Ashford, tel. 569-2300.

Inn of Packwood, tel. 494-5500. Cowlitz Lodge, Packwood, tel. 494-4444.

W parku działa 5 kempingów, bez rezerwacji, opłaty za namiot wynoszą od $5 do $8.

Opłaty

Wstęp do parku narodowego Mt. Rainier wynosi $15 od pojazdu, można też wykupić roczny bilet.

Ciekawostki

* Mt.Rainier jest najwyższym szczytem Gór Kaskadowych. Zwany przez miejscowych po prostu górą, stał się głównym motywem samochodowych rejestracji stanu Waszyngton.

* Lodowiec Nisqually, podziwiany z doliny Paradise, ma 6 km długości. Podczas lata posuwa się z prędkością ok. 30 cm dziennie.

* Ze szczytu góry spływa 26 lodowców.

* Jadąc szosą nr 706, pomiędzy Longmire a Paradise, warto zboczyć nieco z głównej drogi do miejsca zwanego Ricksecker Point ze spektakularnym widokiem na ostre szczyty pasma Tatoosh Range.

* Kilka mil dalej na wschód podziwiamy 50-metrowy wodospad Narada Falls.

* Jeszcze dalej, już za doliną Paradise, warto odbyć krótki spacer do cudownych œśródgórskich jezior: Snow Lake i Bench Lake.

* Łąkę w dolinie Paradise porasta latem ponad 40 gatunków kwiatów! Ich niewiarygodnie soczyste kolory posiadają praktyczne uzasadnienie. Barwne kwiaty mają znacznie większe szansę na zauważenie (i zapylenie) przez owady w dominujących tutaj warunkach dużego zachmurzenia i częstych opadów.

* W pobliżu wjazdu Stevens Canyon jest zagajnik starych jodeł i cedrów (Grove of the Patriarch), których wiek sięga 1000 lat!

* Szczyt Mt.Rainier został zdobyty po raz pierwszy w 1870 roku przez Hazarda Stevensa i Philemona Van Trumpa. Pierwszą kobietą na wierzchołku góry była Fay Fuller w 1890 roku

Uwaga

* Ponieważ Mt.Rainier potrafi skrywać się w chmurach całymi tygodniami, bądźmy przygotowani na pobyt w Parku pozbawiony widoku majestatycznego stożka. Chcąc zwiększyć szansę na ujrzenie szczytu, starajmy się wyruszać na trasę wczesnym rankiem, nie zapomnieć o Sunrise, a w dolinie Paradise, nawet we mgle trzeba podejść do góry, w stronę lodowców.

Andrzej Kulka

Kategoria: Podróże > Podróże z Andrzejem Kulką

Data publikacji: 2015-12-01