Department of Homeland Security odniósł niedawno zwycięstwo w szczególnej batalii o tzw. public charge i jest bardzo blisko od wprowadzenia w życie nowej definicji „ciężaru społecznego”.

DHS od kilku miesięcy szykował się do zaostrzenia przepisów w prawie imigracyjnym dotyczących tematu tzw. public charge. Po opracowaniu nowych wytycznych i poddaniu ich pod publiczną debatę, w sierpniu 2019 ogłoszona została ostateczna wersja Ustawy, która kwalifikuje osoby ubiegające się o zieloną kartę, jako „inadmissible”, czyli „nie do przyjęcia”. Nowych przepisów nie udało się do tej pory wprowadzić w życie, ponieważ Ustawa 212(a) sekcja 4, została zablokowana decyzją sędziego Sądu Federalnego w Obwodzie Nowy Jork. Po przegranej apelacji Administracja złożyła wniosek do sądu wyższej instancji i po rozpatrzeniu go, sąd uchylił nakaz odroczenia ustawy i w ten sposób odblokował dla DHS drogę do wprowadzenia nowych przepisów w życie.
Bariera „public charge” nie jest czymś nowym w prawie imigracyjnym. Obecne przepisy wprowadzone zostały jeszcze w roku 1999. Osoby ubiegające się o emigrację do USA zawsze były poddawane ewaluacji pod kątem ich możliwości zatrudnienia i utrzymania się. Dotychczas zabezpieczeniem państwa amerykańskiego przed ewentualnymi nadużyciami ze strony imigranta był dokument I-864, czyli Affidavit of Support podpisany przez sponsora. Taki dokument praktycznie odcina osobie dostęp do programów pomocowych na przynajmniej 5 lat od otrzymania zielonej karty i w dalszym ciągu obowiązuje przy sponsorowaniu rodzinnym.
Jednakże w świetle nowych przepisów oficerowie imigracyjni i urzędnicy konsularni mają w dodatkowy sposób sprawdzać, czy imigrant lub jego rodzina stanowią zagrożenie, że będą korzystać z publicznych środków, czyli obciążą państwo amerykańskie kosztami swojego utrzymania i pomocy medycznej. Oficer imigracyjny lub konsul, którzy decydują o przyznaniu stałego pobytu, mają obowiązek wziąć pod uwagę takie dodatkowe kryteria jak wiek danej osoby, stan zdrowia, sytuacja rodzinna, oszczędności, sytuacja finansowa, umiejętności i wykształcenie. Wydając decyzję na „tak” lub „nie” urzędnik imigracyjny musi wziąć pod uwagę wszystkie czynniki i okoliczności oraz nie może odrzucić aplikacji tylko na podstawie jednego elementu.
Stany Zjednoczone obawiają się przyjęcia osób, które nie są samowystarczalne i były lub będą zdane na pomoc gotówkową (cash assistance). Wiele programów i świadczeń pomocowych, z których do tej pory imigrant korzystał, nie mogą być użyte, jako bariera do otrzymania zielonej karty. Jest to np. korzystanie z bezpłatnej pomocy medycznej „charity care” lub rehabilitacja i pobyt w placówce opłacanej przez „medicaid”, jeśli było to konieczne w sytuacji kryzysowej. Nie można też użyć przeciw imigrantowi argumentu, że on lub jego rodzina mieszka w mieszkaniu subsydiowanym przez lokalny albo rządowy program oraz że uczęszcza do publicznej szkoły. W rzeczywistości jest bardzo mało prawdopodobne, aby nielegalny imigrant miał dostęp do jakiegokolwiek z tych programów.
Do tej pory Department of Homeland Security prawie nigdy nie odrzucał aplikacji o zieloną kartę lub wizę imigracyjną tylko na podstawie bariery „ciężaru społecznego”, ale czas pokaże, jak zadziała prawo zgodnie z nową retoryką - Ameryka dla samodzielnych, niezależnych i samowystarczalnych.

Mirosława Skowrońska

Daty rozpatrywania wiz imigracyjnych w lutym  2020

Pierwsza preferencja:

Niezamężne dzieci obywateli USA w wieku ponad 21 lat                                         08/22/2013

Druga preferencja:

A/ współmałżonkowie i niezamężne dzieci do lat 21 stałych rezydentów                 DOSTĘPNE

B/ dorosłe i niezamężne dzieci stałych rezydentów                                                  08/22/2014

Trzecia preferencja:

Zamężne dzieci obywateli USA, wraz z rodzinami                                                    11/22/2007

Czwarta preferencja:

Rodzeństwo obywateli USA, wraz z rodzinami:                                                       07/01/2006

Kategoria: Porady > Imigracyjne

Data publikacji: 2020-02-18