Ofiary przemocy domowej mają swoje miejsce w prawie imigracyjnym. Nie muszą znosić upokorzeń za wszelką cenę w obawie przed deportacją.

Przemoc domowa nie zna granic geograficznych, społecznych, rasowych, wiekowych i ekonomicznych. Znęcanie się nad życiowym partnerem zawsze oznacza nadużywanie władzy silniejszego nad słabszym. Jest to próba kontroli nad czyimiś myślami, emocjami, zachowaniem, duchem i ciałem i zawsze wiąże się z poczuciem bezkarności. Przemoc domowa jest szczególnie łatwa, kiedy w grę wchodzi nielegalny status imigracyjny jednego z partnerów. Wtedy na porządku dziennym są szantaż, groźby i straszenie deportacją. I tu okazuje się, że władza szantażysty ma swoje granice, a on sam może wpaść we własną sieć. Przemoc domowa jest bowiem czynem kryminalnym i ten, kto się jej dopuszcza, ma wiele do stracenia, włącznie z własną zieloną kartą. Nie zawsze musi wygrywać silniejszy.

Ofiary przemocy domowej mają swoje miejsce w prawie imigracyjnym. Nie muszą znosić upokorzeń za wszelką cenę w obawie przed deportacją. Żony (jak również mężowie), dzieci i rodzice obywateli lub stałych rezydentów USA, którzy są ofiarami przemocy domowej, mają prawo do zielonej kart. Jeśli arogancki partner odmawia złożenia petycji imigracyjnej, ofiary przemocy domowej mogą sponsorować się same (Self- Petition), zarówno na terenie USA i za granicą.

 Jest to możliwe dzięki ustawie z roku 1994 pod nazwą Violence Against Women Act (VAWA). Wbrew swojej nazwie, ustawa ta służy nie tylko prześladowanym kobietom. W wyniku późniejszych poprawek obejmuje prześladowane żony, mężów lub małżonków tej samej płci. O zieloną kartę na podstawie VAWA mogą też starać się krzywdzone dzieci do wieku 21 lat oraz rodzic tych dzieci, jeśli jest związany małżeństwem z prześladującym dziecko obywatelem lub rezydentem USA.

 Przemoc objawia się różnie i nie musi ograniczać się do przemocy fizycznej. Kontrolę i wywieranie presji nad partnerem można egzekwować na wiele sposobów. Znęcaniem psychicznym jest używanie obraźliwych słów, upokarzanie, nadmierny nadzór, groźby i zastraszanie i okłamywanie. Znęcanie fizyczne to nie tylko popychanie, bicie, szturchanie, duszenie, ale też np. wstrzymywanie leków, czy uporczywe przerywanie snu. Znęcanie seksualne to gwałt, przymuszanie do seksu z innymi osobami oraz zarażenie wirusem HIV lub chorobą weneryczną. Znęcanie ekonomiczne to kontrola nad pieniędzmi i majątkiem, pozbawienie środków do życia oraz okradanie, czy kradzież danych osobowych – np. zaciągnięcie długów w czyimś imieniu. Prześladowanie kulturowe to dyskryminowanie partnera z powodu jego rasy, wieku, statusu imigracyjnego, religii, wzrostu, wyglądu fizycznego, upośledzenia, języka, pochodzenia.

O tym, czy osoba spełnia wymogi samo-sponsorowania decyduje Urząd Imigracyjny, dokonując oceny sytuacji. Po złożeniu formy imigracyjnej I-360 i przedstawieniu argumentów, oczekuje się na rozpatrzenie sprawy przez USCIS i decyzję, czy jest ona przekonywująca w sposób „prima facie, czyli w dosłownym tłumaczeniu „na pierwszy rzut oka”. Składający petycję I-360 małżonkowie, dzieci, lub rodzice obywatela lub rezydenta USA zwolnieni są od opłaty imigracyjnej.  

Zaakceptowana petycja I-360 to dla poszkodowanych osób nie tylko droga do zielonej karty, ale często ucieczka od ich prześladowcy i otwarte drzwi do samodzielnego życia.

Mirosława Skowrońska

Daty rozpatrywania wiz imigracyjnych lipcu 2017

Pierwsza preferencja:
Niezamężne dzieci obywateli USA w wieku ponad 21 lat - 12/22/2010
Druga preferencja:
A/ współmałżonkowie i niezamężne dzieci do lat 21 stałych rezydentów -  09/08/2015
B/ dorosłe i niezamężne dzieci stałych rezydentów -11/01/2010
Trzecia preferencja:
Zamężne dzieci obywateli USA, wraz z rodzinami - 07/01/2005
Czwarta preferencja:
Rodzeństwo obywateli USA, wraz z rodzinami -05/08/2004

Kategoria: Porady > Imigracyjne

Data publikacji: 2017-06-26