W jaki sposób należy dokonywać płatności alimentów, oraz do którego sądu skierować pozew o ich zasądzenie?
W poprzednim artykule chciałam przybliżyć Państwu podstawowe regulacje prawne dotyczące obliczania wysokości należnych dziecku świadczeń alimentacyjnych. Jak wspomniałam w ostatnim tekście, wysokość alimentów ustalana jest w oparciu o przepisy The Child Support Standarts Act (w skrócie: CSSA), bądź indywidualne potrzeby dziecka (dzieci). Wysokość alimentów ustalana jest na podstawie tego drugiego kryterium, w sytuacji gdy rodzic niewykonujący bezpośrednio władzy rodzicielskiej, nie ujawnia swoich wszystkich dochodów.
Jeśli idzie o płatności poszczególnych rat alimentacyjnych, to mogą być dokonywane na trzy różne sposoby. Podstawowym sposobem jest ich przekazywanie bezpośrednio rodzicowi, z którym dziecko mieszka. Pieniądze mogą być przekazywane w formie gotówkowej lub czeku. Płatność może następować także za pośrednictwem tzw. Child Support Collection Unit, która to instytucja przekazuje następnie pieniądze rodzicowi, z którym zamieszkuje uprawniony do alimentów. Alternatywnie, alimenty mogą być przekazywane bezpośrednio przez pracodawcę rodzica zobowiązanego do alimentacji. W takim przypadku pracodawca otrzymuje zawiadomienie z Child Support Collection Unit nakazujące mu przesyłanie określonej kwoty (ustalonej uprzednio w orzeczeniu sądowym), poprzez jej potrącenie z wynagrodzenia pracownika. Niedozwolone jest dokonywanie tego rodzaju płatności bezpośrednio na rzecz dziecka. Płatności nie mogą również następować za pośrednictwem dziecka. Uzasadnieniem powyższego jest dbałość o dobro dziecka i nieangażowanie go w kwestie finansowe między rodzicami.
Ponadto, każdy z rodziców zobligowany jest partycypować w kosztach utrzymania dziecka poprzez dokonywanie proporcjonalnych wpłat na zapewnienie opieki nad dzieckiem, koszty opieki zdrowotnej, w części, w której nie są one pokrywane przez stosowne ubezpieczenie zdrowotne, czy też na dodatkowe zajęcia, fakultety, w których dziecko uczestniczy (po angliesku add-ons). Płatności proporcjonalne są niczym innym jak procentowym udziałem każdego z rodziców w kosztach wymienionych powyżej. Przykładowo, jeśli każdy z rodziców osiąga dochód w wysokości 50.000 USD, to ich udział w kosztach utrzymania dziecka wynosi 50 % - 50 %. Jeżeli zaś jeden rodzic osiąga dochód w wysokości 75.000 USD, a drugi w wysokości 25.000 USD, wówczas ich udziały w partycypowaniu w zaspokajaniu potrzeb dziecka kształtują się odpowiednio 75 % -25 %. Rodzic, który posiada lepszą sytuację materialną, winien w wyższym zakresie partycypować w kosztach utrzymania dziecka. Nie sposób przy tym nie zauważyć, że powyższe może prowadzić do tego, że rodzic niesprawujący bezpośredniej pieczy nad dzieckiem, może nie być zainteresowany ujawnianiem wszystkich swoich dochodów. Niezależnie jednak od wysokości osiąganych dochodów, rodzice mogą porozumieć się w kwestii add-ons i zgodzić się na partycypowanie w kosztach utrzymania dziecka w równych częściach.
Z chwilą orzeczenia rozwodu lub separacji, rodzice mają możliwość skierowania roszczenia o zasądzenie alimentów na rzecz dziecka do dwóch różnych Sądów. Osoby pozostające w separacji prawnej mogą wnieść pozew do Family Court bądź do Supreme Court w toku sprawy o rozwód. Pary, które nigdy formalnie nie zalegalizowały swego związku, mogą kierować pozwy o alimenty tylko do Family Court. Ustalanie wysokości alimentów pozostaje niezmienne, niezależnie w którym Sądzie rozpoznawana jest sprawa. Zasady w każdym z Sądów są tożsame. Niemniej jednak istnieją strategiczne decyzje lub różnego rodzaju okoliczności, które uzasadniają, dlaczego rozwodzący się rodzice będą chcieli poddać spór o alimenty pod Family Court, a nie Supreme Court. Są to jednak wszystkie te okoliczności, które muszą być konsultowane indywidualnie z adwokatem, zwłaszcza, że wybór sądu może przynieść mniej lub więcej korzyści.
Joanna Ewa Nowokunski, Esq.
Kategoria: Porady > Prawne
Data publikacji: 2016-09-13
