Park Narodowy Fiordów w południowej części Alaski zachwyca malowniczymi krajobrazami. To nie tylko warte uwagi Jezioro Lake Clark, Góra Tanalian czy Zatoka Hardenburg.

Położenie geograficzne i klimat

Park Narodowy Fiordów znajduje się w południowej części Alaski, pośród górzystych, wschodnich wybrzeży półwyspu Kenai. Jego powierzchnia wynosi 2320 km2 (573,000 akrów). Region Kenai cechuje klimat morski z dużymi opadami deszczu w lecie i śniegu w zimie. Średnia temperatura stycznia dla Seward wynosi minus 9.7oC (15oF), lipca - plus 14.6oC (58oF).

Najlepsza pora na zwiedzanie

Ten najmniejszy park narodowy Alaski jest dostępny cały rok, chociaż najlepsze warunki pogodowe istnieją w czerwcu, lipcu i sierpniu. Przez całe lato należy się liczyć z opadami deszczu i mgłą. Bardzo często w porcie Seward jest paskudna pogoda, podczas gdy 100 kilometrów dalej, pośród fiordów świeci słońce.

Komunikacja

Wrotami Parku jest urocze miasteczko Seward nad zatoką Resurrection Bay, w odległości 204 km (127 mil) od głównego miasta Alaski - Anchorage. Pomiędzy Anchorage a Seward istnieje regularna komunikacja kolejowa i autobusowa, drogą nr 9. Międzynarodowy port lotniczy w Anchorage posiada liczne połączenia z USA, odległość w linii prostej do Chicago wynosi 4575 km (2843 mile), do Nowego Jorku 5447 km (3385 mil). Aby dostać się z Seward do Parku Fiordów należy podjechać 10 mil szosą Exit Glacier Road do parkingu u czoła spektakularnego lodowca Exit. Stamtąd biegnie kilka pieszych szlaków w głąb Parku. Inna możliwość to udział w jednym z kilku rejsów oferowanych codziennie w porcie Seward. Rejsy trwają od 2 do 10 godzin, polecam najdłuższe, najlepiej do lodowca Aialik lub Northwestern. Do Seward można również dostać się promem z innych portowych miast Alaski: Homer, Seldovia, Valdez, Kodiak i Cordova.

Zarys geologiczno-historyczny

Wskutek kolizji kontynentalnej kry z pasmem górskim Chugach, góry półwyspu Kenai zanurzają się w głąb oceanu. Tylko podczas jednego trzęsienia ziemi w maju 1964 roku linia brzegowa opadła prawie dwa metry! W skali setek tysięcy lat polodowcowe doliny stają się w ten sposób morskimi zatokami - fiordami!

Wybrzeża półwyspu Kenai były zamieszkałe przez Indian co najmniej od końca ostatniej epoki lodowcowej. Wiedli oni spokojne życie łowiąc ryby i polując na zwierzynę. Drastyczne zmiany nastąpiły po 1741 roku, kiedy rosyjskie statki dowodzone przez Vitusa Beringa dotarły na Alaskę. Rosjanie bezlitośnie eksploatowali aleuckich Indian i naturalne bogactwa doprowadzając niemal do zagłady foki i wydry morskie. Dopiero rządy Amerykanów ustabilizowały lokalną gospodarkę i zwróciły uwagę na ochronę przyrody.

Z uwagi na niezwykłe piękno krajobrazów i bogactwo fauny spora część półwyspu Kenai została w 1978 roku objęta ochroną jako rezerwat przyrody, a 2 grudnia 1980 roku zyskała status parku narodowego.

Największe atrakcje

Magnesem ściągającym turystów są lodowce, fiordy i bogata fauna. Istnieją dwie różne możliwości poznania Parku: pieszy spacer wzdłuż lodowca Exit oraz rejs statkiem wzdłuż wybrzeża. Obieżyświatom polecam podróż kajakiem do fiordów z noclegami na brzegu w namiocie.

Na tych, którzy wybiorą się w góry na piechotę czekają bezdroża świerkowego lasu i alpejskiej tundry. Na zboczach można spotkać świstaki, rosomaki, owce śnieżne, łosie, a latem w strumieniach woda dosłownie kipi od ryb. Wielką atrakcją Parku jest lodowiec Exit, do którego można dojechać samochodem.

Górzyste brzegi Zatoki Alaskańskiej tworzą scenerię z lodowej bajki. Wycieczkowy statek płynie pośród cieśnin, fiordów i wysepek zdobiących wybrzeża półwyspu Kenai.

Mijamy strome, skalne brzegi na których gnieżdżą się stada morskich ptaków. Orły bieliki i maskonury fruwają w powietrzu, a w wodzie... przetaczają się potężne cielska wielorybów. Nisko zawieszone słońce oświetla czoło lodowca Aialik. Od białobłękitnej ściany odrywa się wielka bryła i z armatnim hukiem wpada do wody przerywając ciszę. Stado kormoranów podrywa się do lotu z kamiennych półek i tylko foki, przyzwyczajone do tego zjawiska, spokojnie odpoczywają na dryfujących krach.

Na terenie Parku są tysiące bezimiennych wodospadów spadających kaskadami w bezimiennych dolinach. Są szczyty na których nie stanęła jeszcze ludzka stopa.

Fiordy

Warto przytoczyć kilka faktów dotyczących genezy i definicji fiordów: są to długie i wąskie zatoki morskie mające wszystkie cechy zlodowaconej doliny, a więc strome stoki, wygładzone ściany i dno, wiszące doliny boczne i przekrój poprzeczny w kształcie litery U. Głębokość fiordów jest znaczna, często przekracza 1 kilometr. Niektóre fiordy przechodzą na lądzie w typowe żłoby lodowcowe. Nie jest wykluczone, że niektóre fiordy powstały przez erozję lodowców żłobiących dno morza. Lodowiec o grubości 1000 metrów może erodować do głębokości 700-800 metrów; do tej głębokości sunie po dnie, dalej jęzor lodowca pływa. Jest prawdopodobne, że fiordy były pogłębionymi wskutek odmłodzenia dolinami rzecznymi; w epoce lodowej zostały one wypełnione lodowcami, które je wymodelowały i przegłębiły.

Informacja, ważne telefony, noclegi, rezerwacje

Główny ośrodek informacji znajduje się w centrum Seward, otwarty codziennie od państwowego święta Memorial Day w końcu maja do święta Labor Day na początku września. W pozostałym okresie jest zamknięty w weekendy. Adres do korespondencji: Kenai Fjords National Park Headquarters, P.O.Box 1727, Seward, Alaska 99664, tel. (907) 224-3175. Domek strażników przy Exit Glacier otwarty jest wyłącznie w lecie.

Pomimo iż Seward dysponuje sporą ilością miejsc noclegowych, napływ turystów zmusza do uprzedniej rezerwacji miejsc w hotelu. Noclegi: Best Western, tel. (907) 224-2378, Breeze Inn, tel. (907) 224-5237, Van Glider Hotel, tel. (907) 224-3525. Na terenie Parku jest jeden kemping, przy Exit Glacier, oraz cztery domki w głębi terytorium, dostępne łodzią lub hydroplanem.

Opłaty

Wstęp do Parku Narodowego Fiordów Kenai jest bezpłatny od strony morza, przy wjeździe do Exit Glacier płacimy $10 od pojazdu.

Ciekawostki

* Płynąc statkiem możemy często ujrzeć wieloryby humbaki. Te wielkie ssaki utrzymują stałą temperaturę ciała 37oC, oddychają płucami i rodzą żywe małe, które ssają mleko matki. Humbaki żyją 40-55 lat, ważą około 35-40 ton i osiągają długość do18 metrów. Słynna fontanna to nic innego jak powietrze skroplone podczas usuwania z płuc przez otwory nosowe z zawrotną prędkoącią 500 km/godzinę. Humbakom północnego Pacyfiku groziła całkowita zagłada, ich ilość zmalała w 1966 roku do poniżej tysiąca osobników. Te inteligentne ssaki po wprowadzeniu międzynarodowego zakazu połowów liczą obecnie ponad 3 tys. sztuk.

* Wypływając z portu Seward zwróćmy uwagę na baraszkujące na powierzchni morskie wydry. Sympatyczne zwierzęta, jeszcze niedawno zagrożone całkowitym wymarciem osiągają 1.2-1.4 m długości, ważą 25-40 kg, żyją do 20 lat. Wydra morska posiada cenne, wodoodporne futerko i tak dalece przystosowało się do życia w morzu, że wyglądem przypomina małą fokę. Potrafi nurkować do 30 metrów w poszukiwaniu ryb, jeżowców, skorupiaków i mięczaków. Wydrozwierze doskonale opanowały sztukę otwierania skorup małży, rozbijając je o trzymany na brzuchu kamień.

* Rejs statkiem wzdłuż Parku Fiordów jest bodajże najlepszą na Alasce okazją do podziwiania orłów bielików. Te ogromne drapieżniki mają 2.4 metra rozpiętości skrzydeł, żyją do 20 lat, ważą do 6 kilogramów. Najważniejszym składnikiem ich pożywienia są ryby, stąd ich duża koncentracja na wybrzeżu. Nawiasem mówiac Alaska posiada więcej orłów niż całe pozostałe terytorium Stanów Zjednoczonych.

* Lodowiec Exit jest jednym z 30 jęzorów lodowcowych wychodzących z pola lodowego Harding Icefield, spływa stromo blisko 700 metrów na długości 5 kilometrów. Wzdłuż jego północnego brzegu pnie się popularny szlak, którego pokonanie wymaga około 8 godzin. Dolne partie ścieżki są śliskie, mokre i błotniste, wyżej dominuje śnieg. Na samej górze, nieoczekiwanie, oczom naszym ukazuje się iście antarktyczny krajobraz: wielkie pole lodowe z wystającymi czarnymi ostańcami, zwanymi z eskimoska nunatakami.

* Pole lodowe Harding Icefield obejmuje blisko 800 km2 (300 mil2) powierzchni. W drodze do góry często spotykamy nie wykazujące lęku przed człowiekiem świstaki, a niekiedy niedźwiedzie czarne.

* Port Seward organizuje co roku w sierpniu popularne łososiowe derby. Ogromne srebrniaki łowione są z łodzi u wybrzeży Parku Fiordów. Rekord - 26 funtów (nie mylić z łososiem królewskim, którego rekord wynosi 97 funtów!).

* Charakterystyczna, dominująca nad Seward góra Marathon (1402 m npm) staje się 4 lipca celem szaleńczego biegu na szczyt i z powrotem. Rekord z 1981 roku - 43 minuty i 23 sekundy!

* Kenai cechują ogromne opady śniegu, dochodzące do 24 metrów, z rekordem 1.5 metra w ciągu 1 godziny!

Turyści plecakowi uwielbiają kilka szczególnych miejsc: Twin Lakes, Turquise Lake i Telaquana Lake. Pierwsze ze wspomnianych jezior okolone jest suchą tundrą, która zezwala na łatwy marsz udostępniający nagie górskie grzbiety. Jeżeli dodamy do tego fantastyczne warunki wędkarskie, mnóstwo dzikiej zwierzyny i wspaniałą scenerię otrzymamy obraz przed którym ulegnie każdy żądny przygody turysta. Częstymi goścmi w tym rejonie są wędkarze przylatujący hydroplanami na jeden dzień oraz wodniacy, rozpoczynający tutaj spływ po rzece Chilikadrotna.

Jezioro Turkusowe z kolei zachwyca swoim kolorem, widokami gór Telaquana i stosunkowo łatwymi szlakami, chociaż spotyka się tutaj mniej zwierzyny niż przy Twin Lakes. Okolice jeziora Telaquana to z kolei teren dla najbardziej wytrwałych i sprawnych piechurów.

 Koszt dotarcia do wzmiankowanych terenów jest znaczny ze względu na transport małymi samolotami, najczęściej powietrzną taksówką (air-taxi). Stosunkowo najtaniej wygląda eksploracja parku z Port Alsworth, posiadającego regularne połączenie lotnicze z Anchorage. Ogromna większość Parku to zupełne odludzia, bez dróg, ścieżek, bez wydzielonych miejsc na kemping - istna nirwana dla turystów pieszych!

Kajakarstwo i spływy pontonowe

Zarówno trzy wspomniane już rzeki zaliczające siś do przyrodnicznych klejnotów National Wild River jak i setki innych, wraz z tysiącami jezior stanowią wodniacki raj. W niemal nietkniętej przez człowieka alaskańskiej dziczy podziwiamy fascynującą scenerię wysokich gór, krajobrazy tundry i tajgi, a to wszystko okraszone dziką zwierzyną, nieznającą lęku przed człowiekiem. Pomimo “rajskiej” scenerii trzeba wziąć pod uwagę niską temperaturę wody i kaprysy pogody, szczególnie silne wiatry błyskawicznie kreujące wysokie fale. Najpopularniejsze rzeki do spływów: Mulchatna National Wild River, Chilikadrotna National Wild River oraz Tlikakila National Wild River.

Noclegi, rezerwacje, ważne telefony

Najszybciej dostępnym źródłem informacji na temat parku jest jego strona internetowa: www.nps.gov/lacl. Dużo wiadomości można zebrać w Visitor Center w Port Alsworth, już na terenie parku narodowego, gdzie poza świetnie zaopatrzonym sklepem, toaletami i restauracją są strażnicy (rangersi) chętni posłużyć nam odpowiedzią na wszelkie zapytania.

Park Narodowy Jeziora Clark jest otwarty przez cały rok z wyjątkiem Bożego Narodzenia, w godzinach zależnych od pory roku, detale na wspomnianej stronie internetowej.

Zakwaterowanie w Port Alsworth: Alaskan Adventures, tel. (907) 781-2300, Alaska’ Lake Clark Inn, tel. 781-2224, The Farm, tel. 781-2211, Wilder House B&B tel. 781-2228

Noclegi nad jeziorem poza Port Alsworth: Island Lodge (15 mil na N od osady) 907 349-3195, Koksetna Lodge (8 mil na zachod od osady) 907 781-2227. Zakwaterowanie nad jeziorem Crescent Lake: Redoubt Mountain Lodge 733-3034. Noclegi nad Upper Twin Lake 260-5410

Opłaty

Wstęp do Parku jest bezpłatny, co nie jest jednak zbyt wielkim pocieszeniem biorąc pod uwagę ogromne koszty dotarcia na jego teren. Na terenie Parku nie wymagane są żadne zezwolenia na noclegi ani przebywanie w dziczy.

Ciekawostki

* Do dzisiaj w Parku istnieją ziemie należące do Indian Denai’na.

* Pierwotni rezydenci, tak biali jak i Indianie, mogą polować na terenie parku narodowego.

Uwagi

* Wszelkie wyprawy w dzicz muszą być samowystarczalne. Na terenie Parku nie ma ścieżek, idealnym traktem są więc koryta rzek, ich brzegi i niska tundra porastająca zachodnią część parku. Pogoda, roślinność i morfologia terenu decydują o tempie marszu. Amatorzy pieszych wędrówek muszą się liczyć z silnymi wichurami na górskich przełęczach oraz z mrozem nawet w środku lata. W odleglym i izolowanym odludziu jakim jest ten Park, trzeba absolutnie posiadać szczegółowe mapy topograficzne (US Geological Survey) oraz być przygotowanym na brutalną pogodę a także zmasowane ataki komarów.

* Przy braku mostów, dużą przeszkodą na trasie okazuje się przekraczanie rzek i strumieni. Przydaje się kij, odpowiednie obuwie, uważna obserwacja wody i... zdrowy rozsądek. Dobrym pomysłem jesto pozostawienie informacji o swojej trasie w Visitor Center w Port Alsworth, tel. (907) 781-2218.                                               

*Wodę należy gotować przed spożyciem z powodu obecności bakterii giardia.

Autor tekstu i zdjęć: Andrzej Kulka

Kategoria: Podróże > Podróże z Andrzejem Kulką

Data publikacji: 2019-01-24