Czy coś się zmieniło w prawie podatkowym?

Jak co roku, tak i w tym sezonie podatkowym zaszły pewne modyfikacje, jak również zmieniły się przedziały sumy odpisów i kredytów podatkowych.

Wraz z początkiem nowego roku nadchodzi czas rozliczeń podatkowych dla większości obywateli amerykańskich, rezydentów i tych nie-rezydentów, którzy mają jakikolwiek dochód w Stanach Zjednoczonych. Do 18-go kwietnia roku 2017 mamy czas rozliczyć się jako osoby prywatne oraz spółki partnerskie (partnerships) i Limited Liability Companies (LLC), natomiast korporacje generalnie mają czas rozliczyć się do 15-go marca 2017 (w przypadku gdy rok kalendarzowy jest rokiem rozliczeniowym). Jak co roku, tak i w tym sezonie podatkowym zaszły pewne modyfikacje, jak również zmieniły się przedziały sumy odpisów i kredytów podatkowych.

Stopy podatkowe pozostają w takiej samej wysokości jak w roku 2016, tzn. 10%, 15%, 25%, 28%, 33% i 39.60%. Górna granica 10%-ej stopy podatkowej wzrasta z $9,225 do $9,275 dla osób samotnych i z $18,450 do $18,550 dla małżeństw rozliczających się razem, natomiast dla tzw. “głowy domu” (head of household) wzrasta od $13,150 do $13,250.
Kwota odliczeń standardowych jest co roku dostosowywana do poziomu inflacji i zależy od statusu podatnika. Małżeństwa rozliczające się wspólnie dostają najwyższe kwoty odliczeń standardowych, podczas gdy pary rozliczające się oddzielnie oraz osoby indywidualne – najniższe. Pomiędzy nimi plasuje się kwota odliczeń dla podatników, którzy kwalifikują się do kategorii głowy rodziny. Standardowe odliczenie jest odrobinę wyższe dla niewidomych i osób starszych. W tym roku podatkowym osoby samotne stanu wolnego, a także małżeństwa rozliczające się osobno mogą sobie odpisać $6,300 (tyle samo było w roku 2016). Osoby samotne, mające na utrzymaniu dziecko lub innego członka rodziny mają prawo sobie odliczyć $9,300 (($9,250 w roku 2016). Natomiast małżeństwa mieszkające i rozliczające się razem dostaną największy upust - $12,600 (ta sama kwota była w roku 2016). Korzystanie z odliczenia standardowego nie ogranicza podatnika do jednego konkretnego formularza. Można wybrać 1040, 1040A i 1040EZ. Na każdym z tych dokumentów podane są dokładne kwoty odliczeń za dany rok podatkowy. Największą zaletą standardowego odliczenia jest fakt, że podatnik nie ma obowiązku rejestrowania w ciągu roku każdego wydatku podlegającego odliczeniom. Ponadto w wypadku większości podatników odliczenie standardowe jest znacznie hojniejsze niż to uzyskane przez szczegółowe wyliczanie faktycznie poniesionych wydatków. Czasami nawet ci, którzy wybierają odliczenie standardowe muszą trochę popracować, kiedy przychodzi czas składania zeznań. Tak jest w przypadku osób składających deklarację, ale jednocześnie figurujących jako osoby na utrzymaniu innego podatnika. Może się tak zdarzyć, kiedy młody człowiek zarobi wystarczająco dużo, by musiał się rozliczać, ale ciągle mieszka z rodzicami, którzy podają go na swoich deklaracjach jako osobę na ich utrzymaniu. W takiej sytuacji podatnik na utrzymaniu musi wypełnić arkusz dołączony do instrukcji formularza podatkowego w celu określenia dokładnej kwoty swojego odliczenia standardowego. Jednakże większość podatników wybierających odliczenia standardowe nie musi się przejmować tą dodatkową pracą. Po prostu biorą odpowiedni formularz, odnajdują na nim swoją kwotę odliczenia i wypełniają rubryki.
Dodatkowo, poza korzystaniem z odliczeń standardowych lub szczegółowych, dochód opodatkowany można zredukować przez indywidualne zwolnienie od podatku (personal exemptions). Każde takie zwolnienie to konkretna kwota co roku dostosowywana do inflacji. W tym roku nie uległa ona zmianie i nadal wynosi $4,050. Podatnik może skorzystać z personalnego odpisu na siebie, współmałżonka i na każdą osobę, którą ma na utrzymaniu np. dzieci.
Filing requirement, czyli obowiązek rozliczenia podatkowego wzrasta do $10,350 dla osób samotnych poniżej 65-go roku życia oraz do $20,700 dla małżeństw poniżej 65-go życia i rozliczających się razem. W przypadku osiągnięcia wieku 65 lat do 1-go stycznia 20017 limity te wzrastają do $11,900 dla osób samotnych i do 21,950 dla małżeństw w przypadku, gdy jeden z małżonków przekroczył 65 lat, i $23,200 gdy oboje przekroczą 65 lat. Chciałabym jednak zaznaczyć, że limity te obowiązują tylko w przypadku, gdy podatnik ma dochody pracownicze (tzn. gdy ma odciągane podatki) oraz dochody pasywne typu odsetki lub dywidendy. Nierozliczenie się w takim przypadku to prawdopodobnie zrezygnowanie ze zwrotu podatkowego. W przypadku osób samozatrudnionych limit wynosi tylko $400 na rok (a więc wszyscy kontraktorzy i inne osoby, które nie mają odciąganych podatków). Chciałabym dodać, że limit $400 podawany przez IRS dotyczy właściwie podatku Social Security (czyli składek emerytalnych). Limit ten dotyczy dochodów netto pomnożonych przez 92.35%, żeby skomplikować sprawę. Wystarczy powiedzieć, że osoby samozatrudnione mające dochody $432 i mniej na rok nie płacą składek emerytalnych (limit $432 został obliczony dzieląc $400 przez 92.35%). Osoby mające pasywne dochody z czynszów mają obowiązek rozliczania się, niezależnie od wysokości zarobków. Należy również dodać, że wiele stanów ma mniejsze limity dochodów poniżej których nie ma obowiązku rozliczania podatku stanowego (np. w stanie Nowy Jork jest to $4,000 od osoby, w New Jersey suma ta wynosi $10,000).
Standardowy odpis wydatków na samochód w celach biznesowych został obniżony z 57,5 centa do 54 centów za milę. Jeżeli używamy samochodu w celach charytatywnych (np. pracując jako ochotnik ) możemy odpisać 14 centów za milę w odpisach personalnych na "Schedule A". Odpis medyczny 19 centów za milę dotyczy jazdy samochodem do szpitala, lekarza lub kliniki, odpisywanej wraz z innymi wydatkami medycznymi na "Schedule A". Identyczna stawka procentowa dotyczy także tzw. "moving expenses", czyli związanych z przeprowadzkami. Suma ta została obniżona z 23 centów w roku ubiegłym.
Nauczyciele oraz inni profesjonaliści pracujący przynajmniej 900 godzin w publicznych lub prywatnych szkołach podstawowych lub średnich mogą odciągnąć do $250 od kosztów poniesionych na książki, pomoce naukowe, oprogramowanie komputerowe, komputer oraz inne materiały klasowe. Jeśli obydwoje z małżonków rozliczających się wspólnie kwalifikują się do powyższej kategorii, wówczas limit wzrasta do $500. W przypadku, gdy wydatki przekroczą dopuszczalne limity, nadwyżka może być odciągnięta w odpisach personalnych na "Schedule A".
Składając zeznanie podatkowe w tym roku musimy ponownie zaznaczyć na formularzu czy mieliśmy ubezpieczenie zdrowotne. Jak wiemy z lat poprzednich, prawo narzuca kary finansowe za nieposiadanie owego ubezpieczenia. W 2016 kary będą wynosić: osoba dorosła – $695, dziecko – $347.50 lub 2.5% rocznych zarobków całej rodziny. Kar nie będą płacić między innymi osoby, które nie posiadały ubezpieczenia przez okres krótszy niż 3 miesiące w ciągu całego roku. Emigranci nie posiadający prawa stałego pobytu nie mogą kupować ubezpieczeń medycznych na Marketplace, a tym samym są zwolnieni z płacenia kar za jego nieposiadanie.
Osoby, które pomiędzy 2011 a 2016 rokiem zainstalowały w swoich domach na terenie Stanów Zjednoczonych różnego rodzaju energooszczędne ulepszenia kwalifikują się do otrzymania kredytu podatkowego. Kredyty te są zgłaszane na formie 5695 i muszą być dołączone do ogólnej formy 1040. Maksymalny kredyt na 2016 jest ograniczony do $500, z których nie więcej niż $200 może być przeznaczone na okna. Istnieją oczywiście inne limity na poszczególne pozycje, a mianowicie $50 na każdy kwalifikujący się wentylator, $150 na piec lub bojler, $300 na każdy klimatyzator, pompę grzewczą lub grzejnik na wodę.
Oprócz powyższych kredytów, dodatkowo na formie 5695 można odliczyć do 30% kosztów poniesionych na zainstalowanie paneli słonecznych, instalacji słonecznych do podgrzewania wody i innych alternatywnych instalacji energetycznych tzw. fuel cell power plants. Jeżeli kredyt jest większy niż podatek, jaki jesteśmy winni, to suma odpisu zostaje przeniesiona na kolejny rok podatkowy. Kredyty są dostępne zarówno w przypadku zainstalowania ich w domach mieszkalnych jak i w domkach wakacyjnych.
Pasywny dochód dzieci w wieku poniżej 18 lat przekraczający kwotę $2,100 podlega opodatkowaniu tzw."Kiddie Tax". W poprzednich latach dotyczyło to tylko dzieci poniżej 14 roku życia. Przepis nie dotyczy dzieci poniżej 18-go roku życia pozostających w związkach małżeńskich i rozliczających się wspólnie ze współmałżonkiem.
W 2017 roku maksymalny kredyt podatkowy na każde kwalifikujące się dziecko poniżej 17 roku życia wynosi $1,000 i na takim poziomie utrzymywał się w roku ubiegłym.
Odpisy charytatywne uległy dalszemu zaostrzeniu. Z własnego doświadczenia przy sprawdzeniach podatników wiem, że IRS nigdy nie kwestionował wydatków charytatywnych poniżej $250, na które podatnik nie miał potwierdzenia, lub przynajmniej dowodu w postaci czeku. Teraz należy taki dowód posiadać, jeżeli chcemy podać wydatki charytatywne. Żeby zakwalifikować jako wydatek większy jak $500 donacje samochodu, łodzi, lub samolotu do zarejestrowanej instytucji charytatywnej, instytucja musi dostarczyć potwierdzenie daleko bardziej szczegółowe niż poprzednio.
Odpisy na plany emerytalne IRA zostały utrzymane przy $5,500 na osobę. Osoby powyżej 50go roku życia mogą wpłacić dodatkowo $1,000. Jeżeli mamy inne plany emerytalne w pracy, to limit dochodów, przy których można wykupić IRA w wysokości $5,500 wynosi $61,000 dla osób samotnych oraz $98,000 dla par małżeńskich. Limity te to tzw. "phaseout" czyli np. dla osób samotnych jeżeli dochód przekraczający $61,000 i mniejszy jak $71,000 kwalifikuje tylko na częściowy zakup IRA (nie całą sumę $5,500). Jeżeli dochód przekracza $71,000, to osoby samotne mające inny plan w pracy nie mogą odciągnąć IRA w ogóle. Odpowiedni górny limit dla par małżeńskich wynosi $118,000.
Wprowadzenie odpisu podatkowego w 2005 roku, z tytułu prowadzenia krajowej działalności produkcyjnej zostało przyjęte bardzo pozytywnie przez te grupy podatników, których ten przepis dotyczy. Ponieważ nie wszyscy znają ten odpis, opiszę krótko w jaki sposób go można wykorzystać. Odpis ten został ustanowiony w październiku 2004 roku jako część amerykańskiej uchwały o tworzeniu miejsc pracy (The American Jobs Creation Act). Odciągnięcie to jest równe 9% dochodu z działalności produkcyjnej. Typy działalności kwalifikujące się do tej dedukcji obejmują: działalność budowlaną, usługi inżynieryjne i architektoniczne, produkcję produktów do użytku personalnego, oprogramowania komputerowego, produkcję filmową, energii, gazu czy wody. Odpis z tytułu prowadzonej działalności produkcyjnej umożliwia oszczędność podatkową na dochodach uzyskanych z tej działalności, jeśli jest ona prowadzona na terenie Stanów Zjednoczonych. Odciągnięcie to jest częścią zysków podatnika z produkcji i wzrasta ono proporcjonalnie wraz ze wzrostem dochodu. Odpisu tego nie można używać do dochodu pochodzącego ze sprzedaży produktów spożywczych i napojów przygotowywanych w detalicznym handlu; wynajmu własności czy z wynajmu dla użytku rodzinnego oraz dystrybucji energii elektrycznej, gazu lub wody. Sprzedaż produktów spożywczych w handlu hurtowym kwalifikuje się do odciągnięcia. Odpisu również nie można używać do ustalenia dochodów netto uzyskanych z samozatrudnienia. Można go odciągnąć na linii 35 na formularzu 1040 dla osób fizycznych, lub linii 25 na formularzu 1120 dla korporacji. Korporacje S i spółki partnerskie nie odciągają dochodu na własnym rozliczeniu, lecz wciągają ten odpis osobno dla każdego udziałowca na formularzu K-1. Każdy udziałowiec takiej formy biznesu następnie pokazuje to odciągnięcie na swoim prywatnym rozliczeniu. Odpis ma służyć tworzeniu nowych miejsc pracy, więc nie należy się dziwić, że Kongres wprowadził ograniczenie tego odpisu, a mianowicie można odciągać odciągnięcie z tytułu krajowej działalności produkcyjnej do 50% pensji pracowniczych podawanych na formularzu W-2 (tzn. tylko ci pracownicy, którzy mają odciągane podatki). Dla przykładu, Joe Developing prowadzący działalność jako sole proprietor i płacący wszystkim swoim pracownikom bez odciągnięć podatkowych (a więc traktujący pracowników jak kontraktorów) nie kwalifikuje się do odpisu. Załóżmy teraz, że Joe Developing ma sekretarkę, której odciąga podatki i płaci jej $10,000 rocznie. Kwalifikuje się wtedy do odpisu $5,000 (50% od $10,000), pod warunkiem, że odpis ten nie jest większy od 9% zysków firmy (trochę skomplikowane, ale Kongres ma dużo prawników w swoich szeregach mających dużo czasu na myślenie).
Nadal obowiązuje nas ustawa o ujawnianiu rachunków zagranicznych, która została podpisana 2 czerwcaca 2015 roku między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki w sprawie wypełniania międzynarodowych obowiązków podatkowych oraz wdrożenia ustawodawstwa FATCA. Ustawa ta ma na celu zapobieganie ukrywaniu dochodów i unikaniu płacenia podatków. Amerykański Urząd Podatkowy wymaga, aby każda osoba posiadająca na koncie w Polsce sumę $10,000 lub więcej przez co najmniej jeden dzień w roku, wypełniła Foreign Bank Account Reports (FBARs). Nic nam za to nie grozi. Obywatele amerykańscy mają prawo trzymać pieniądze na zagranicznych kontach. Pamiętajmy, że nie poniesiemy żadnych konsekwencji, jeżeli pieniądze te są legalnie zarobione, tzw. “czyste” i opodatkowane. Nie musimy się obawiać podwójnego opodatkowania naszych oszczędności. Istnieje przecież ustawa o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a USA. Oszczędności powyżej $10,000 muszą być zgłoszone do IRS i Departamentu Stanu, w przeciwnym razie grożą nam bardzo wysokie kary, nawet do 50% najwyższego dziennego balansu w ciągu roku, jaki mieliśmy na koncie. Pamiętajcie, aby nie ukrywać większych pieniędzy w polskich bankach. Jeżeli chociaż przez 1 dzień w roku mieliście tam na przykład $11,000 i nie zgłosiliście tego, to może Wam grozić kara nawet do $5500…