W każdy czwarty czwartek listopada obchodzimy Święto Dziękczynienia. Spotykamy się z bliskimi przy uroczystym obiedzie, jednocześnie dziękując za dobro, którego doznaliśmy.

Wnętrza domów wypełnia uczucie wdzięczności, płynącej ze spojrzeń, słów, serdecznych uścisków. Jeśli nie osobiście to za pośrednictwem internetu czy telefonów - dziękujemy. Dziękujemy też w myślach, w każdym uczynku, każdym zrealizowanym planie. 

Życie stawia nas cały czas w poczuciu wdzięczności. Warto o tym pomyśleć, przypomnieć sobie, zwłaszcza wtedy kiedy zaczynają dominować oczekiwania oraz pretensje. Warto powalczyć z  przeświadczeniem, że jest pod górkę. Że za mało pieniędzy i czasu, lato zbyt gorące, jesień krótka, zima mroźna, na ulicach korki, sąsiedzi małomówni, a to zbyt ciekawscy. Listę można by ciągnąć bez końca. Ale pora ją urwać. Przynajmniej na chwilę. Może na dłuższą jak ktoś będzie miał więcej szczęścia.

Trzeba zmienić perspektywę, punkt widzenia, przewartościować i zaprzyjaźnić się z wdzięcznością. Zaprosić ją pod swój dach. Może właśnie najlepiej na początku zaproponować indyka. I być wdzięcznym, że się nie spalił, że mu ładnie na tym stole, że jest co jeść. Że, jeśli indyka nie lubisz to możesz poczęstować się szynką. Dokładnie. Dziękujemy codziennie. Za rodzinę. Za zdrowie. Za przyjaciół. Za pracę. Za książki. Za spokojne popołudnia. Za szalone weekendy. Za twórczy zapał. Za wakacje. Za nasze zwierzaki. Za potknięcia, które dają nam nowe doświadczenia. Dziękujmy za to, że czasem drogi ludzi na krótki lub dłuższy czas się łączą i wtedy raźniej, lżej iść. Dziękujmy za to, że są chwile kiedy właściwie nie dotykamy stopami ziemi. Unosimy się ponad nią, a właściwie szczęście nas wznosi. Bo przecież każdego dnia takich chwil w naszym życiu jest bardzo dużo. 

Najlepiej trzymać się myśli, że świat jest w większości przyjaznym miejscem. Mimo wszystko. Że sami mamy wpływ na to, gdzie i z kim żyjemy. I za to powinniśmy być ogromnie wdzięczni. Za to, że znaleźliśmy swoje miejsce na ziemi. Ktoś przypadkowo, ktoś inny cały czas słyszał wołanie i od zawsze wiedział, że to jest jego miejsce. Wiedział, że tradycja Święta Dziękczynienia wpisze się w jego życie na zawsze. Ktoś inny usłyszał, wpadnij tylko na indyka i szukaj dalej miejsca gdzie  najintensywniej będziesz czuł wdzięczność. Bądźmy wdzięczni za to że potrafimy się wnieść  ponad uprzedzenia, że plotka wywołuje w nas obrzydzenie. Dziękujmy za szanse jakie niesie ze sobą każdego dnia życie. Nie marnujmy ich, nie zatruwajmy niepotrzebnym jadem. Każdy o tym wie, każdy zna cenę wyeliminowania złości i przygnębienia z życia. 

Jesteśmy wdzięczni, kiedy otrzymujemy pomoc. Ale nie prosimy o nią. Zanika w nas umiejętność przyznania się do słabości i poproszenie o wsparcie drugą osobę. Warto jednak pamiętać, że kiedy prosi się o pomoc, bardzo często się ją otrzymuje. I wtedy wdzięczność nabiera intensywnego blasku. 

Gdyby tak spróbować czas, w którym się zamartwiamy wypełnić wdzięcznością. Przecież właściwie większość spraw, którymi się zamartwialiśmy nie zdarzyła się wcale. A nawet jeśli, to wyglądało to znacznie inaczej niż w naszych wyobrażeniach. Zamiast myśleć: jutro wyjeżdżam, jaka będzie podróż, czy nic się nie stanie z domem, jak szybko będę mógł wrócić jeśli to będzie konieczne. Warto pomyśleć: jak dobrze, jutro wyjeżdżam, wspaniale że mamy XXI wiek i ta podróż będzie taka krótka i wygodna, cieszę się że sąsiedzi znajdą chwilkę czasu by doglądnąć mojego domu, nawet jeśli spędzę jeden dzień poza domem, to na pewno dobrze wykorzystam ten czas. Zmieniła się perspektywa. Zmieniło się światło wdzięczności na zielone. Pora ruszać do przodu! 

Jeśli nasze odbicie w lustrze uśmiecha się do nas jest już dobrze. Nie mówmy zatem: będę wdzięczna - tylko jestem wdzięczna. Zaczynając od dziś. 

Kategoria: Wiadomości > Reportaże

Data publikacji: 2016-11-23