Nestor polskiej społeczności w Waszyngtonie zmarł 21 września w wieku 104 lat.

Władysław Walerian Zachariasiewicz urodził się 7 listopada 1911 roku w Krakowie. Uczył się w krakowskim V Gimnazjum im. Jana Kochanowskiego. Studiował następnie na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego (otrzymał dyplom w 1935 r.). 

W okresach wakacyjnych odbył praktyki w Konsulacie RP w Lipsku i Poselstwie RP w Rydze.

Władysław Zachariasiewicz przeżył okres niewoli porozbiorowej i wojnę polsko-bolszewicką. Wychowywał się na „Trylogii” Sienkiewicza, kształtował swój charakter w okresie dwudziestolecia międzywojennego.

Z urodzenia był krakowianinem, ale z przekonań politycznych – wielbicielem ideologii Piłsudskiego. Zawsze czuł potrzebę zjednoczenia diaspory Polaków rozsianej po całym świecie.

W czasie drugiej wojny światowej, chcąc przedostać się do Wojska Polskiego we Francji, wpadł na granicy rumuńskiej w ręce sowieckie. Zarzucono mu szpiegostwo i zesłano na daleką Północ, w okolice Archangielska. Władysław Zachariasiewicz przebywał w trzech sowieckich łagrach. Poznał głód, widział ludożerstwo i straszliwe znęcanie się NKWD nad więźniami. Dzięki usilnym staraniom ambasady polskiej został zwolniony z łagru. Jakiś czas pracował w placówkach łączności z krajem – w Kujbyszewie, następnie w Teheranie, Konstantynopolu, potem w Rzymie i Londynie, by wreszcie trafić do Ameryki. Wszędzie z dużą energią i skutecznie organizował pomoc dla rodzimych uchodźców. Wyróżniający się niezwykłym talentem organizacyjnym i umiejętnością współpracy z ludźmi różnych przekonań i pochodzenia, ten żołnierz kampanii wrześniowej piastował kierownicze stanowiska w strukturach polonijnych – kilkanaście lat był wiceprezesem Kongresu Polonii Amerykańskiej i cenionym wyższym urzędnikiem w administracji amerykańskiej. Pracował jako komentator Radia Wolna Europa, przedstawiając istotne problemy Polonii w różnych krajach. Każdy rodzaj pracy był dla niego dyskretną formą służenia Polsce.

W 1961 roku mianowany Dyrektorem Wydziału Narodowościowego w Krajowym Komitecie Partii Demokratycznej, koordynował m.in. działalność kilkunastu grup etnicznych w kampanii wyborczej Johna F. Kennedy’ego i Lyndona Johnsona. Mianowany następnie specjalnym asystentem do kontaktów międzynarodowych Poczmistrza Generalnego USA Johna A. Gronouski’ego (pierwszego w historii Polonii Amerykanina polskiego pochodzenia, będącego jednocześnie członkiem gabinetu Prezydenta USA). Reprezentował Departament Poczty m.in. na Światowych Wystawach Filatelistycznych. Był koordynatorem z ramienia Departamentu Poczty wydania w Stanach Zjednoczonych historycznego znaczka pocztowego (z orłem białym w koronie i krzyżem na czerwonym tle) z okazji Millenium Chrześcijaństwa Polski.

Władysław Zacharasiewicz był m.in. współorganizatorem i prezesem Polsko-Amerykańskiego Klubu Kulturalnego w Waszyngtonie (a także prezesem Krajowej Rady tych klubów), czynnym członkiem Polskiego Instytutu Naukowego i Kulturalnego w Nowym Jorku, Fundacji Kościuszkowskiej, wiceprezesem Polsko-Amerykańskiego Komitetu Zwalczania Raka Kobiet w Polsce.

W 1978 roku przeszedł na emeryturę, ale jego aktywność nie uległa zmianie. Po wyborze ks. kard. Karola Wojtyły na papieża został koordynatorem Ogólnoamerykańskiego Komitetu Ufundowania Domu Polskiego Jana Pawła II w Rzymie.

Po 1989 roku bywał co roku w Polsce, był m.in. gościem honorowym i jednym z trzech mówców sesji inauguracyjnej III Zjazdu Polonii i Polaków z Zagranicy w Warszawie i Pułtusku.

Na wniosek Attaché Obrony przy Ambasadzie RP w Waszyngtonie, decyzją Ministra Obrony Narodowej RP Władysław Zacharasiewicz otrzymał we wrześniu 2000 r. nominację na stopień kapitana rezerwy. Z kolei w 2005 r. został mianowany majorem rezerwy Wojska Polskiego.

Kategoria: Wiadomości > USA

Data publikacji: 2016-09-23